Η ασπρόμαυρη τηλεόραση, κάθε Κυριακή απόγευμα είχε την τιμητική της. Ήταν φρεσκοκαθαρισμένη απ’ την μαμά και στολισμένη με το καθαρό σεμεδάκι της και περίμενε και αυτή μαζί μας να έρθει το απόγευμα. Ήταν η μοναδική ώρα απ’ όλες τις ημέρες της εβδομάδας που βρισκόμασταν όλη η οικογένεια μπροστά της. Πρέπει να ήταν πολύ περήφανη που κατάφερνε έστω λίγη ώρα να έχει όλων μας την προσοχή…
Ήξερε πολύ καλά όμως πως αυτό το χρωστούσε στις Ελληνικές ταινίες, γι’ αυτό και αυτή η πονηρή έβαζε στους ηθοποιούς όλο της το φως και τους έδινε λάμψη… Λάμψη ξεχωριστή. Έβαζε όλο της την ένταση και οι φωνές τους έφταναν στ’ αυτιά μας, σαν τις σειρήνες, που σκοπό τους είχαν να μας κρατήσουν εκεί, μπροστά της, καθηλωμένους. Είμαι σίγουρη πως με κάποιο μαγικό τρόπο την σκόνη που η μητέρα μου προσπαθούσε να διώξει από πάνω της, αυτή την κατάπινε μέσα στα σπλάχνα της και την μετέτρεπε σε αστερόσκονη..... και στην συνέχεια την έριχνε πάνω στον Κωνσταντάρα, στην Νοταρά, στον Φωτόπουλο, στην Καρέζη, στον Παπαμιχαήλ και στην Βουγιουκλάκη, στην Βλαχοπούλου, στον Αλεξανδράκη, στον Ρίζο, στην Καββαδία, στην Κοντού, στον Μακρή, στον Βουτσά, στον Χατζηχρήστο, στην Καραγιάννη, στην Λάσκαρη, τον Ηλιόπουλο και τόσους, τόσους, τόσους πολλούς ακόμα, τους οποίους δεν τους ξεχνώ αλλά θα ήταν αδύνατο να τους αναφέρω όλους! Είναι τόσοι πολλοί και ο καθένας με τόση αστερόσκονη πάνω του….!!!!!
Μα υπήρχε ένας που όλοι έβλεπαν την αστερόσκονή του, εκτός από εμένα.
Του Θανάση Βέγγου!
Τι προσπάθειες πρέπει να έκανε αυτή η τηλεόραση; Πόσο φως του πρόσθετε…; Πόσο ένταση….; και σίγουρα την πιο πολύ αστερόσκονη απ’ όλους τους άλλους, μιας και τις φορές που είχε ταινία του, δεν υπήρχε ούτε κόκκος σκόνη επάνω της αλλά ούτε και στα διπλανά έπιπλα… Πρέπει να είχε θυμώσει πολύ μαζί μου, που μόλις έβλεπα ότι είχε ταινία με τον Βέγγο, δυσανασχετούσα και ορμούσα σαν τρελή προς την πόρτα να βγω έξω, γιατί προτιμούσα το παιχνίδι απ’ αυτόν. Μα, κάτω δεν το έβαζε… να σου κι’ άλλο φως, να σου κι’ άλλη ένταση, να σου πιότερη αστερόσκονη….
Ό,τι και να ‘κανε η τηλεόρασή μας, εγώ αδιάφορη….
Μα ήταν κάποιος στο σπίτι που έβλεπε την τόόόόση αστερόσκονη που έλουζε τον Βέγγο.
Ο πατέρας μου!
Ο πατέρας μου!
Την στιγμή που πέφταν οι τίτλοι, εκείνη ήταν η στιγμή που εγώ κατσούφιαζα, πέταγα ένα «ουφ, πάλι» και κατευθυνόμουν προς την πόρτα. Ήταν η ίδια στιγμή που τα χείλια του πατέρα μου εκτείνονταν από το ένα αυτί έως το άλλο, ακουγόταν η κλασσική ατάκα «α, ρε Βεγγάρα» και για το τέλος άφηνε να του βγεί το πιο βροντερό γέλιο ευχαρίστησης!
Άμα είχε παλιόκαιρο και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, γκρίνιαζα συνέχεια μαζί του. «Τι γελάς πάλι ρε μπαμπά; Τι αστείο κάνει; Γκαφατζής είναι… Όλο βλακείες κάνει… Βλακείες που ούτε ένα μωρό δεν θα έκανε… Και τρέέέχει… Συνέχεια τρέχει…. Γιατί τρέχει συνέχεια…» Ο πατέρας μου σαν να μην άκουγε λέξη απ’ όσα του έλεγα, απευθυνόταν προς όλους μας και γελώντας επαναλάμβανε τις ατάκες του… «Σκόόόότωσα άνθρωπο…», «Είμαι καρπερόόόός», «μην με κοιτάς με τις γουρλοματάρες σου γιατί ματιάζομαι», «Μανούούούλα», «Ξέρεις από βέσπα» και αφού επαναλάμβανε τη φράση που είχε πει ο Βέγγος, έσκαγε στα γέλια. Άλλες στιγμές μας παρότρυνε να δώσουμε την αρμόζουσα προσοχή στην σκηνή που θα ακολουθούσε: «Κοιτάχτε, κοιτάχτε τώρα που θα πάρει την χοντρή στην πλάτη του. Α ρε δόλιε Βεγγάρα…» , «Να να τώρα θα τις βάλει όλες σε σειρά και θα τις χαστουκίσει…» ή άλλες φορές έκανε τον έκπληκτο λες και έβλεπε πρώτη φορά την ταινία, «Βρε, χορεύει με τις κάλτσες πάνω στα κάρβουνα, ώχου πήρανε φωτιά…» και φυσικά στο τελείωμα κάθε φράσης του πάλι γέλια ξεκαρδιστικά. Μέσα απ’ την ψυχή του.
Δεν κοιτούσα πια την ταινία, αλλά τον πατέρα μου και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί γελούσε έτσι. Μα που το έβρισκε το αστείο;
Όταν πια τελείωνε η ταινία ο πατέρας απλωνόταν στην καρέκλα σαν να χε φάει από τα καλύτερα φαγητά και να χε πιει από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου, μέχρι σκασμού, και έλεγε την τελευταία ατάκα «Να ‘σαι καλά ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ»!
Δέκα περίπου χρόνια πριν, είχε αρρωστήσει σοβαρά ο Θανάσης Βέγγος και πολλοί είπαν πως ίσως δεν τα καταφέρει. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σκέφτηκα τον πατέρα μου. Θα στεναχωρηθεί πολύ σκέφτηκα. Πήγα λοιπόν σπίτι και του είπα τα όσα είχα ακούσει. Στο τέλος του είπα: «πατέρα σου υπόσχομαι, πως μόλις γίνει καλά θα σε πάω στο θέατρο που παίζει»
«Δεν χρειάζεται», μου είπε «εγώ δεν έχω πάει ποτέ σε θέατρο και δεν με νοιάζει να πάω. Εγώ σ’ αυτό το χαζοκούτι τον γνώρισα και εδώ θα συνεχίσω να τον βλέπω. Δεν θέλω να τον δω από κοντά. Όταν τον βλέπω στην τηλεόραση παίζει μόνο για εμένα. Άμα θες πήγαινε μόνη σου να τον δεις. Εσένα σ’ αρέσει το θέατρο».
Η απάντησή του με έφερε σε αμηχανία. Αλλιώς τα ‘χα εγώ λογαριάσει, αλλιώς τα ‘χα εγώ σκεφτεί. Εγώ για τον πατέρα μου θα το ‘κανα. Δεν ήθελα εγώ να δω τον Βέγγο. Μα δεν είχε καταλάβει πως εμένα δεν μου άρεσε; Απογοητεύτηκα.
Και ‘τυχε την μέρα εκείνη η ΕΤ να έχει ταινία του Βέγγου. Χωρίς να μου το προτείνει ο πατέρας, μα και χωρίς να το σκεφτώ, κάθισα μαζί του και παρακολούθησα πρώτη φορά με προσοχή την ταινία. Δεν θυμάμαι ποια ήταν, αλλά σημασία δεν έχει. Σημασία έχει ότι για πρώτη φορά είδα όόόόλη αυτή την αστερόσκονη που ήταν λουσμένος. Για πρώτη φορά κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου του ‘δειχνε τόση αγάπη. Τέτοια αφοσίωση. Η απάντηση ήταν τόσο απλή… Ήταν ένας λαϊκός ήρωας, χωρίς φρου-φρου και αρώματα. Έβλεπε στο πρόσωπο του έναν άνθρωπο που προσπαθούσε πάντα για το καλό. Ξεπερνούσε όλες τις αντιξοότητες και στο τέλος τα κατάφερνε. Πάντα με τον πιο παράδοξο και αυτοσαρκαστικό, σπαρταριστικό, αισιόδοξο, και ανιδιοτελή τρόπο. Όταν εκείνη την ημέρα τελείωσε η ταινία είπα μαζί με τον πατέρα μου: «Να ‘σαι καλά ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ»! και ξεσπάσαμε σε γέλια….
Σήμερα το πρωί έμαθα πως ο «Καλός Άνθρωπος» άφησε την τελευταία του πνοή. Ακόμα δεν έχω μιλήσει με τον πατέρα μου. Ξέρω πολύ καλά τι θα μου πουν τα χείλια του: « Εγώ μέσα σ’ αυτό το χαζοκούτι τον γνώρισα, εδώ τον έζησα και εδώ μέσα θα συνεχίσει να ζει και να παίζει μόνο για εμένα».
Εγώ θα πω αυτό που θα ‘θελε να πει και η ψυχή του, η οποία όμως δεν τον αφήνει να ‘ναι τίποτα λιγότερο από ένας λάτρης της Αισιοδοξίας και Ανθρωπιάς που ονομάζεται ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ και αυτό δεν πρέπει να πεθάνει ποτέ…!!!!
Γεμάτε αστερόσκονη άνθρωπε, σ’ ευχαριστώ πολύ που έζησες μέσα στο χαζοκούτι του πατέρα μου, που τον συντρόφευσες τόσα χρόνια δίνοντας του χαρά αλλά περισσότερο σάρκα και οστά στα δικά του ιδανικά. Σ’ ευχαριστώ που θα συνεχίσεις να ζεις μέσα στο χαζοκούτι του χαρίζοντάς του τα ξανά και ξανά!
Καλό σου ταξίδι ΚΑΛΕ ΑΝΘΡΩΠΕ του πατέρα μου!
