ΟΙ ΚΑΛΑΣ ΣΕ ΕΜΑΣ? 'Η ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΑΣ?

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα στη γη στερεωμένα και μ' αλυσίδες σταυρωτές τα χέρια μου δεμένα” Μα τι έφαγα το προηγούμενο βράδυ? Φτάνω μπροστά στον καθρέπτη, κοιτάζομαι και… πανικοβάλλομαι! Θρυαλλίδα! Τι Θρυαλλίδα? Λένε εμένα Θρυαλλίδα? Προχωράω προς ένα χώρο που μοιάζει με γραφείο. Ένα savescreen με μέλλισες στην οθόνη ενός υπολογιστή μου δημιουργεί μεγαλύτερη ζαλάδα. Κουνάω το ποντίκι και δόξα τω Θεώ σταματάει το μελίσσι να ζουζουνίζει.

Σκόπια, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη

Τι είναι αυτό? Τι λέει εκεί?  Τραβάω καρέκλα και κάθομαι. Τι είναι αυτά?

Αστέρι Βεργίνας, Μ. Αλέξανδρος, Βουκεφάλας,  Φίλιππος, τάφος, Γιώργος Παπανδρέου διαφημίζει βιβλίο για τους «εκδιωχθέντες Μακεδόνες», …. Σκόρπιες λέξεις και εικόνες διάρκειας, κλάσματος δευτερολέπτου. Ποιοι είναι όλοι αυτοί?  Ποια είμαι?   Θρυαλλίδα!

Συνεχίζω να διαβάζω παρακάτω

Αλβανία, Ήπειρος, Ιόνιο Πέλαγος, Μεγάλη Αλβανία

Μια αποστροφή νοιώθω και μια τάση για εμετό, αλλά το συγκρατώ…

Τουρκία , Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος, Κρήτη

Ξανά λέξεις τυχαίες τρυπούν σαν μικρές βελόνες  το μυαλό μου

Βραχονησίδα, καθυστερημένοι, φετίχ, σημαία, παραβιάσεις, σχολικά ιστορικά βιβλία…

Και ονόματα τα οποία μου προκαλούν ρίγη Γιώργος Μινείκο-Παπανδρέου, Πάγκαλος, Σημίτης, Καραμανλής….

Αναπηδώ από την καρέκλα και αρχίζω να ουρλιάζω. Τι είναι αυτά? Τι είναι αυτά? Ποια είμαι εγώ? Η αναμενόμενη πλέον απάντηση. Θρυαλλίδα!

Θρυαλλίδα ε? είπα και μετά από λίγο ξανακάθησα ανακουφισμένη. Θρυαλλίδα ναι! Γιατί όχι? Μου ταιριάζει. Μου έχουν ανάψει τα φυτίλια….  Δεν θυμάμαι τίποτα γαμώ το κέρατό μου… Τίποτα που να βγάζει νόημα τουλάχιστον…

Ξανακοιτάζω τη σελίδα και παρατηρώ ότι η μπάρα ολίσθησης δεν είναι στο πάνω μέρος. Παίρνω το ποντίκι και την σέρνω. Τα μάτια μου γουρλώνουν… «Μία φορά και έναν καιρό ήταν η μαμά Ελλάδα». Αυτή τη φορά δεν συγκρατώ τον εμετό. Δεν ξέρω και που πέφτει η τουαλέτα..

ΕΛΛΑΔΑ? Μα αυτή τη ξέρω, είναι η χώρα μου. Τι εννοεί μια φορά και έναν καιρό….

Το κεφάλι μου γυρνάει… νομίζω πως ζαλίζομαι… κοιτάζω γύρω μήπως δω κάποιον. Κανένας! Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω.

Καλημέρα, ακούω μια φωνούλα. Καλημέρα απαντάω σε ένα μικρό κοριτσίστικο μουτράκι. Είσαι καλά σήμερα Θρυαλλίδα? Με ρωτάει. Εεεε, νομίζω, δηλαδή όχι.

Μα τι θα γίνει? Κάθε φορά που θα φεύγει ο Κος Θανάσης Λερούνης για Ελλάδα εσύ θα τρελαίνεσαι? Άκουσα πίσω μου μια αντρική φωνή να με μαλώνει.

Λερούνης? Πήγε στην Ελλάδα? Τα μάτια μου άστραψαν! Μα η Ελλάδα είναι η χώρα μου!

Άντε πάλι μισοπάλαβη… μουρμούρισε ο άντρας και με τράβηξε από το χέρι. Με κάθησε σε μια μεγάλη πέτρα αλλά αυτός δεν κάθησε. Έφερνε βόλτες τριγύρω μου και μου ξαναθύμισε  τον εμετό.   –Ούτε να το σκεφτείς!  μου είπε ορθά κοφτά. Λοιπόν Θρυαλλίδα άκου τι έχω να σου πω, και σου το δηλώνω. Είναι η τελευταία φορά που θα σου εξιστορίσω τούτα εδώ τα γεγονότα. Την επόμενη φορά που θα το ξαναπάθεις, καθόλου δεν θα νοιαστώ και θα σε στείλω πακετάκι στην Ελλάδα, να βρω την ησυχία μου.

Μα που είμαι? Τόλμησα να ρωτήσω! Το μάτι του άντρα γυάλισε.   Άκου να δεις κυρά μου… τις γυναίκες εμείς εδώ τις αγαπάμε, τις σεβόμαστε και σε περίοπτη θέση τις έχουμε. Κορόνες στα κεφάλια μας! Αλλά τα δικά σου τα καμώματα μας έχουν κάνει να κοιτάμε και τις άλλες με μισό μάτι… Λες να μας βγουν και οι υπόλοιπες που ήρθαν απ την Ελλάδα σαν και δαυτηνε, διερωτόμαστε συναμετάξυ μας?

Καλά έκανε ο Ισκαντέρ και δεν μας κουβάλησε γυναίκες απ την Ελλάδα τότε. Κάτι θα ήξερε… Και για να σε προλάβω  ο Μ. Βασιλιάς «Ισκαντέρ», ο Μ.Αλέξανδρος δηλ. όταν έφυγε για νέες περιπέτειες στην Ανατολή, άφησε εδώ πολλούς πολεμιστές του και τους είπε να τον περιμένουν να γυρίσει. Και μέχρι τότε να μην αλλάξουν τη θρησκεία τους, να εξακολουθούν να τηρούν τους γενικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, να σέβονται τις παραδόσεις και να συνεχίσουν τις ίδιες τοπικές συνήθειές τους. Έτσι λοιπόν, έμειναν εδώ περιμένοντας να γυρίσει. Σαν είδαν πως αργούσε αποφάσισαν να βρουν κορίτσια να παντρευτούν, να νοικοκυρευτούν  και στη συνέχεια να τα κάνουν όλα όπως είχε προστάξει ο Ισκαντερ.

Και αγάλματα του φτιάξαν, για να τον προσκυνάν, και τους 12 Θεούς συνέχισαν να τους δοξάζουν παντιοτρόπως (βλέπε θυσίες ζώων, Διονυσιακές κρεπάλες, αποκριάτικα μασκαρέματα, εστίες μέσα στα σπίτια κ.α. ), τα σπίτια τους τα χτίσαν σαν τα Μακεδονικά χαγιάτια, και δημοκρατικοί συνέχισαν να είναι!

Πιο πέρα, είδα μια κοπέλα να περνάει. Όμορφη, ευθυτενής, και περήφανη. Ντυμένη με ενδυμασία που με εντυπωσίασε αλλά και με ξένησε. Το κεφάλι της το σκέπαζε ένα καπέλο, αλλά μπορούσα να δω ότι τα μαλλιά της ήταν ξανθά.

Γιατί φοράει αυτά τα ρούχα τόσο νέα κοπέλα? Ρώτησα. Το βλέμμα του πάλι σκοτείνιασε.

Και τι να φοράει μωρή θεοπάλαβη? Αυτά που φορούσες εσύ όταν μας εμφανίστηκες? Παντελόνι του κάπρου, πως στην οργή το ‘λεγες και après ski λες και σε πηγαίναμε στα 3-5 πηγάδια να κάνεις παραθερισμό??? Α, να χαθείς από εκεί. Σε βαρέθηκε η ψυχή μου! Μωρή, εδώ οι γυναίκες φορούν τις παραδοσιακές Μακεδονικές φορεσιές, όπως και οι άντρες. Εδώ και 2.300 χρόνια! Όλα όσα σου είπα έχουν μείνει ζωντανά εδώ και 2.300 χρόνια. Εμείς είμαστε Έλληνες! Απόγονοι των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου!

3-5 πηγάδια… ψέλλισα εγώ…  μπορώ να πάω?

Ναι αμέ! Μόνο πες μου θέλεις να σου βγάλω εισιτήριο απ’ ευθείας για Αλβανία ή θα πας μέσω Αθήνας? Μου απάντησε σαρκαστικά…

Α, να χαθείς από εκεί αερικό …  Άλλο δεν χρειάζεται να ‘ρθει να σου τα πάρει τα μυαλά! Καμιά φορά που σε βλέπω έτσι, σκέφτομαι, αν τέτοιοι ήταν οι Έλληνες μωρέ καλά κάναν και σας τα πήραν όλα! Θέλατε να εκσυγχρονιστείτε ε? Δεν σας άρεσε η ιστορία σας. Δεν σας άρεσαν οι παραδόσεις σας? Δεν σας άρεσε να είστε Έλληνες. Θέλατε Ευρώπες, Ευρώ και εκσυγχρονισμό…..  

Όσο θυμωμένος, άγριος και κακότροπος προσπαθούσε να δείξει, εγώ ένοιωθα εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και καθόλου άβολα. Υπήρχε κάτι στα μάτια του τόσο καθαρό, που μόνο ένας Έλληνας ΆΝΤΡΑΣ θα μπορούσε να το χει!

Εδώ που είμαστε? Αν δεν είναι εδώ η Ελλάδα, τι είναι?

Εδώ είναι η Ελλάδα πια! αποκρίθηκε

Δεν καταλαβαίνω… του είπα ήρεμα. Για πρώτη φορά απ την στιγμή που τον συνάντησα γλύκανε το πρόσωπό του σαν να κατάλαβε ότι δεν τον φοβόμουν και αντιθέτως μου ήταν αγαπητός!  

Γεωγραφικά, βρισκόμαστε στον Ινδικό Καύκασο, στο Πακιστάν. Η φυλή μας είναι οι Καλάς. Καταγόμαστε όλοι από τους Έλληνες. Όπως προείπα, 2.300 χρόνια πριν δημιουργήθηκε η φυλή αυτή από τους αφημένους από τον Μ.Αλέξανδρο στρατιώτες του. Το πέρασμα των αιώνων δεν μας έκανε να ξεχάσουμε. Αντιθέτως μας έκανε να ζούμε σαν Έλληνες να θυμόμαστε και να περιμένουμε τον «Ισκαντέρ»! 2.300 χρόνια αργότερα εμφανίστηκε, με τη μορφή και τ’ όνομα Θανάσης Λερούνης.  Έκανε τις συνθήκες διαβίωσης καλύτερες, μας έχτισε σχολεία για να μαθαίνουμε Ελληνικά, μας έφερε την ελπίδα, ότι θα δούμε έστω και μια φορά τα πάτρια εδάφη, αλλά εσείς….. οι Έλληνες δεν σας άρεσε που ήσασταν Έλληνες!!!

Δεν μας άρεσε λες ε?

Όχι βέβαια! Γιατί αν σας άρεσε δεν θα αφήνατε κανένα να σας την πάρει! Εσείς τη δώσατε! Και αντί να έρθουμε εμείς Ελλάδα, ήρθατε εσείς στην μοναδική πλέον Ελλάδα!!!!!!!

Είμαι λυπημένη φίλε μου! Είμαι πολύ λυπημένη!

Έτσι ήταν και οι ΚΑΛΑΣ για πάρα πολλά χρόνια περιμένοντας να ‘ρθει ο Ισκαντέρ, όπως τους είχε τάξει. Μα δεν το βάλαν κάτω, και να που η αφοσίωσή τους στην πατρίδα, τις αξίες και τα ιδανικά τους αποζημίωσε!

Όλα όμορφα και ωραία αυτά που μου λες φίλε μου, αλλά εγώ γιατί δεν θυμάμαι τίποτα?

Γιατί είναι ταξίδι στο μέλλον! Σε λίγο θα επιστρέψεις και θα πεις τα όσα είδες. Το μέλλον της Ελλάδας μας! Πάρε αυτό το διάβολο που μου κουβάλησες μέσα και με ρωτούσες αν έχουμε εδώ σήμα καμπάνα και πήγαινε να κάνεις αυτό που νομίζεις εσύ σωστό για την Ελλάδα μας!