Μπορεί τελικά με το χρηματιστήριο να φανήκαμε λιγάκι άτυχοι, αλλά ο κάλος μας (ουπς, τονίστηκε λάθος) ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να μας βλέπει έτσι στεναχωρημένους γι’ αυτό και μας έκανε δωράκια!!!
Το πρώτο σωτήριο έτος για την Ελλάδα ήταν το 2000!Ενώ ανά τον κόσμο οι αιρέσεις προμήνυαν το τέλος του κόσμου και αυτοσφαγιάζονταν, ενώ η υφήλιος είχε πάθει νευρικό κλονισμό περιμένοντας τον «ιό» να καταστρέψει τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εμείς φορέσαμε τα καλά μας φωτοστολίσαμε την Ακρόπολη σαν λατέρνα, φέραμε κλαρίνα και μπουζούκια…. και έξω ντέρτια και καημοί. Και αν σε κάποιους είχε μείνει πίκρα ακόμη, ο κάλος μας (ουπς, πάλι τονίστηκε λάθος. Βρε το άτιμο το χέρι) ο πρωθυπουργός μας, φρόντισε να την εξαφανίσει, πρώτα βάζοντας μας στο ευρώ και μετά αναλαμβάνοντας τους Ολυμπιακούς αγώνες!!!!
Το δεύτερο σωτήριο έτος για την Ελλάδα ήταν το 2002! Μην μου πεις Ελένη μου ότι εσύ δεν έμεινες κολλημένη μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας τον Κο Σημίτη ο οποίος περιχαρής έκανε την πρώτη του χρηματική συναλλαγή σε ΕΥΡΩ με το Α.Τ.Μ. ? Κοιτούσε μια το μηχάνημα και μια τις κάμερες…. Όταν επιτέλους το μηχάνημα έβγαλε από τα σπλάχνα του τα πρώτα ευρώ, τα μικρά κουτσουπά χέρια του άπλωσαν και τα άρπαξαν με λαχτάρα. Πόση συγκίνηση είχα νοιώσει? Μετά βίας συγκράτησα ένα δάκρυ που βγήκε αβίαστα. Ήμουν βεβαία ότι εκείνη τη στιγμή στον Κο Σημίτη είχε αναπτυχθεί το μητρικό ένστικτο. Όπως η γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει παιδιά και τρέχει σ΄ όλους τους ειδικούς, γίνεται οικιοθελώς πειραματόζωο σε κάθε αμφιβόλου παρενεργειών φάρμακα, απευθύνεται σε κομπογιαννίτες , κάνει τάματα σε Αγίους και όλα αυτά με το αζημίωτο βέβαια. Οι οικονομίες που υπήρχαν στην άκρη για μια ώρα ανάγκης, δάνεια από τράπεζες με «φτιαξίματα» μιας και στην πραγματικότητα δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να τα λάβει, δάνεια από συγγενείς και τέλος τα χωραφάκια που βρήκε από την μάνα της… Ο σκοπός ήταν ιερός!
Και αφού τα ξόδεψε όλα μέχρι τελευταίας δραχμής έμεινε έγκυος. Τι συγκίνηση, τι αγάπη, τι πόνος, τι γέλια.... Όλα τα συναισθήματα εκεί να γεμίζουν την ατμόσφαιρα του χειρουργείου τη στιγμή που ο γιατρός της δίνει στα χέρια το βλαστάρι της…
Τέτοια ήταν η στιγμή που ο Κος Σημίτης έπιασε στα χέρια του τα πρώτα Ευρώ! Πώς να μην συμμεριστείς την χαρά του? Όλοι μαζί εγκυμονούσαμε! Τόσα έδωσε για να τα αποκτήσει!
Αυτό που δεν αναλογίστηκαν ποτέ, ούτε η μάνα, αλλά ούτε ο Κος Σημίτης, είναι πως αφού ξεπουλώντας τα πάντα και χρωστώντας παντού στην πραγματικότητα υποθηκεύεις το σπλάχνο σου! Δεν το σκέφτηκαν ή τα προσωπικά οφέλη, ο προσωπικός σκοπός, ο εγωισμός ήταν δυνατότερος από τις μετέπειτα επιπτώσεις????? Λες να ‘φταιξε το σόι που πίεζε συνέχεια? Εσύ πότε θα γίνεις μάνα…., εσύ πότε θα γίνεις ευρωπαίος….
Ερωτήματα που γεννιούνται σήμερα, τώρα που το σπλάχνο άρχισε να δίνει πίσω τα χρωστούμενα! Τότε όμως, όλοι μας γιορτάζαμε τον ερχομό του νέου μέλους! Είχαμε πάλι γιορτές και πανηγύρια! Δώσε σ’ εμένα την Ελληνίδα Θρυαλλίδα τζέρτζελο και πάρε μου την ψυχή. Ναι, ναι το γιόρτασα και εγώ. Τι νομίζετε ότι έμεινα μόνο στην τηλεόραση βλέποντας τον πρωθυπουργό να πιάνει ευρώ? Το ‘χαμε κάνει έθιμο πια, μετά το πρώτο ρεβεγιόν που εξελισσόταν σε κάποιο σπίτι με φαγητό, ποτό, ξηροκάρπια και τριανταμία, να κάνουμε και ένα δεύτερο ρεβεγιόν κατά τις πρωινές ώρες σε εξωτερικό χώρο. Τότε που είχαμε λεφτά να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο. Έτσι και εκείνη την ευρωπρωτοχρονιά, καβαλήσαμε τα αυτοκίνητα και την κάναμε για Ναύπλιο! Περάσαμε τα διόδια, πληρώσαμε με δραχμές και μας έδωσαν ρέστα σε Ε Υ Ρ Ω! Μεγάλη στιγμή. Απ’ τα παράθυρα ανεμίζαμε τα χαρτονομίσματα. Τα δείχναμε στους φίλους μας στα διπλανά αυτοκίνητα και αυτοί κάναν το ίδιο προς εμάς. Ακόμα και η υπάλληλος των διοδίων γελούσε. Τι χαρές, τι γέλια, τι φωνές! Το όνειρο να μας γκαστρώσουν και να γεννήσουμε ευρώ είχε εκπληρωθεί!!!!!!!!!!!!
Και κάποια στιγμή κόπασε η χαρά του ευρώ μιας και το ευρώ αντικατέστησε το κατοστάρικο….… Αργήσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε μιας και ο μισθός μας δεν είχε υποστεί καμία μεταβολή. Έτσι πιστέψαμε ότι όλοι είχαν κάνει απλά μετατροπή της δραχμής σε ευρώ… Έλα όμως που τ’ αρπαχτικά την είχαν δουλέψει στο μυαλό τους τη λαμογιά και μας πιάσαν στον ύπνο… Το ξέρεις Ελένη μου ότι μου χει μείνει κουσούρι από τότε και ακόμα και τώρα αν μου πεις τον αιματοκρίτη σου εγώ θα τον πολλαπλασιάσω με 340,75????? Άστα σου λέω… περπατούσα και παραμίλαγα. Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε και έντεκα… και το αποτέλεσμα αυτού επί 340,75!
Μα το καθοριστικό σωτήριο έτος για την Ελλάδα ήταν το 2004! Αυτό που παγίωσε την «επιτυχία» όλων των προηγούμενων.
Ο κάλος (αμάν πια! Έναν τόνο σωστά θα βάλω σήμερα?) ο πρωθυπουργός αφού μας βόλεψε εμάς με το ευρώ κάνοντας μας ευρωπαίους, σειρά είχαν να βολευτούν οι κατασκευαστικές! Αλλά αυτές πραγματικά να βολευτούν! Οι μεγάλες βέβαια! Γιατί τα μαστόρια που αυτοαποκαλούνταν κατασκευαστικές το φυσάν ακόμα και σήμερα και δεν κρυώνει……. Πόσα Ολυμπιακά έργα έγιναν! Πόσοι εργολάβοι, πόσοι τεχνίτες, πόσοι τυχοδιώκτες και ρεμάλια βρέθηκαν με τεχνικές εταιρίες και συνεργεία, πόσοι αλλοδαποί κάναν τα μαστόρια και ας μην ξέραν που παν τα τέσσερα, πόσες εμπορικές εταιρίες οικοδομικών υλικών, δομικών, μονωτικών, ηλεκτρολογικών, ψυκτικών………………. και ό,τι βάζει ο νους σου, «φάγαν» ψωμί εκείνη την περίοδο….
Δεν φάγαν όλοι βέβαια. Όχι! Όσο μεγαλύτερο λαμόγιο και κοντά στην κυβέρνηση ήσουν , τόσο πιο πολλά έτρωγες. ‘Οσο απομακρυνόσουν απ΄την πηγή τόσο την έτρωγες! Και επειδή το έργο που αναλάμβανε μια κατασκευαστική δεν το υλοποιούσε αυτή, το ανέθετε σε κάποια άλλη μικρότερη. Αλλά και η μικρότερη δεν είχε προσωπικό για το υλοποιήσει αυτή, οπότε το ανέθετε σε έναν μεγαλοεργολάβο. Και επειδή ο μεγαλοεργολάβος μπορεί να είχε κάποια άτομα προσωπικό τους λεγόμενους εργοδηγούς-μηχανικούς(δηλαδή καρεκλοκουστουμάτους), με την σειρά του το ανέθετε σε συνεργεία διαφόρων ειδικοτήτων. Τώρα με την σειρά τους αυτοί, έβρισκαν 5-10 συνεργεία της γειτονιάς (ο μαστρομητσος, ο μαστροθόδωρος, ο μαστροαλί, κ.ο.κ.) Και συνέταξαν 1002 συμβόλαια με μηδενικά πολλά και συμφωνητικά με ρήτρες.
Φυσικά οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης επειδή είχαν μελλοντικές βλέψεις συνεργασίας με τους από πάνω τους έδιναν τιμές εξεφτελιστικές με δύο αποτελέσματα! Το πρώτο είναι να βάλουν τα πιο χαμηλής ποιότητας υλικά, κάνοντας και άρπα κόλλα την δουλειά μιας και οι χρονικές ρήτρες μεταφραζόντουσαν σε χρήμα . Το αποτέλεσμα το καταλαβαίνουν όλοι. Το δεύτερο είναι να φεσώσουν τους προμηθευτές τους και να εξαφανιστούν από προσώπου γης!
Αλλά και οι εταιρείες καλά να πάθουν! Προκειμένου να βρίσκονται αυτοί στο προσκήνιο των τζίρων και όχι του κέρδους με σκοπό να μπουν στο μάτι του αντίπαλου έμπορα, δεν πρόσεχαν που έδιναν και αν η πώληση φέρνει και είσπραξη.
Μ’ αυτά και τ’ άλλα πλέχτηκε το γαϊτανάκι των εγκαταστάσεων των Ολυμπιακών αγώνων!
Τι σου λέω τόση ώρα Ελενάκι μου? Σου λέω πως το νέο αιώνα τον υποδέχτηκα μέσα σε μαύρη τουαλέτα και μαλλί λακαρισμένο υπό τους ήχους της μπάντας του δήμου Αθηναίων κάτω από την λουσμένη με φώτα και βεγγαλικά Αθήνα, όπως φαντάζομαι και εσύ. Το 2001 έζησα την μοναδική στιγμή υπερηφάνειας , όταν ακούμπησα το νεογέννητο ευρώ. Πάλι φτιασιδωμένη αν και το Look ήταν πιο rock……
Το 2003 μέσα σε κουστούμια, ταγιέρ και δωδεκάποντα, πούλησα φορτία γυψοσανίδας σε ρεμπεσκέδες που το έπαιζαν εργολάβοι και σημαίνοντα πρόσωπα, επειδή ήταν στην δούλεψη της «Χ» ή της «Ψ» επώνυμης τεχνικής εταιρείας και ας τον «έσκιζε» το συμφωνητικό που είχε κάνει μαζί της.
Πόσο με είχε κουράσει το κουστούμι, το ταγιέρ, το δωδεκάποντο, ο ψωνισμένος γυψοσανιδάς, ο ψωνισμένος έμπορος, το ψωνισμένο κύκλωμα εμπορίας και κατασκευής των εγκαταστάσεων των Ολυμπιακών αγώνων που ενώ δεν έβγαζαν χρήματα ήθελαν να τους επισκέπτομαι στα γραφεία τους για να δω την ψευτοglamouria τους και να μου το παίζουν μεγαλοεπιχειρηματίες….!!!!
Όσο σκέφτομαι αυτήν την τακούνα που φορούσα για να πάω στα γιαπιά, για να δείξω στον γυψοσανιδά, ότι είμαστε επαγγελματίες κλάσης, μου ‘ρχεται να την πάρω να μου την κοπανήσω στο κεφάλι!
Δεν είναι ότι δεν μου άρεσαν τα ταγιέρ μου ή τα τακούνια μου… αλλά κάποια στιγμή άρχισαν να με χαλάνε τα δήθεν. Μεγαλώνοντας βλέπεις, γνωρίζεις, αλλάζεις!
Έτσι και εσύ Ελενάκι μου, συνεχίζεις να βρίσκεσαι στους δέκτες μας ακόμα και σήμερα, αλλά χωρίς την Άρτα και τα Γιάννενα επάνω σου. Χωρίς την λάμψη του φρέσκου! Ακόμα δεν το βάζεις κάτω, αλλά τα νάζια και οι δήθεν αφελείς ερωτήσεις σου πια δεν αφορούν κανέναν! Το τζινάκι σου δεν φέρνει τηλεθέαση Ελένη μου!!!!
Μα μην στεναχωριέσαι, δεν είσαι μόνη. Και εγώ μετά τα φορτία της γυψοσανίδας με το δωδεκάποντο, βρίσκομαι στο ψιλικατζίδικο με ένα no name τζιν και αθλητικά 10ετιας-και όχι από άποψη!!!!
Εγώ, εσύ, οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το ευρώ, ας βάλουμε όλοι λίγη μπογιά πάνω μας, να βάλουμε τα μεταξωτά και να φυσάει, τώρα που δίνεται η τελευταία παράσταση!!!!!!
Και για να κλείσω (το στόμα μου) Ελενάκι, μια φιλική συμβουλή. Επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα σε λίγο καιρό να μην φοράμε ούτε τζιν, αλλά να κυκλοφορούμε με το βρακί ……. εντάξει, το δικό σου θα είναι επώνυμο και το δικό μου από την λαική…… πάντως και οι δυό με το βρακί θα κυκλοφορούμε και δεν θα είναι ούτε αυτό από άποψη, γι αυτό σου λέω πρόσεξε με ποιόν μπλέκεις! Μην πας για κυρία ΜΙΣΚΟ και βρεθείς, «στις τσέπες του ούτε ένα cent δεν ΒΡΙΣΚΩ»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου